RTG

Badanie radiologiczne klatki piersiowej stanowi niezwykle istotną metodę diagnostyczną przydatną w diagnozowaniu wielu schorzeń dotyczących klatki piersiowej – układu krążenia i układu oddechowego. Umożliwia ocenę dolnych dróg oddechowych, tkanki płucnej, serca, śródpiersia, jamy klatki piersiowej, żeber, ściany klatki piersiowej i przepony. Typowym wskazaniem do wykonywania badania klatki piersiowej jest występowanie objawów klinicznych związanych z układem krążenia i/lub układem oddechowym – kaszel i duszność, rozpoznane wcześniej choroby układu krążenia. Badanie radiologiczne klatki piersiowej wskazane jest również u pacjentów po urazach klatki piersiowej (wypadki komunikacyjne, itp.), z wrodzonymi lub nabytymi zaburzeniami anatomicznymi w obrębie klatki piersiowej (mostek lejkowaty, guzy nowotworowe ściany klatki piersiowej, itp.). Zdjęcie rtg jest elementem badania przed planowanym znieczuleniem ogólnym, co zwiększa bezpieczeństwo zabiegu (szczególnie u psów powyżej 7 lat) oraz zawsze u suk przed planowanym zabiegiem usunięcia guzów sutka (wykluczenie przerzutów nowotworowych). Również wymioty, czy też cofanie się pokarmu mogą stanowić istotne wskazanie do wykonania tego badania, podobnie jak w przypadku stwierdzenia innych anomalii (sinica, świsty, trzeszczenia). Badanie radiologiczne stanowić powinno również część programu badania pacjenta geriatrycznego. Dobrej jakości zdjęcia do interpretacji zależne są od właściwej techniki wykonania zdjęcia rentgenowskiego, prawidłowego ułożenia pacjenta oraz procesu wywoływania. Największym problemem w radiologii klatki piersiowej u zwierząt jest nieostrość wynikająca z ciągłego oddychania oraz częstego objawu dyszenia. Nabiera to jeszcze większego znaczenia, jeśli ocenie podlega tkanka płucna. Sedacja lub znieczulenie ogólne zwykle umożliwiają zmniejszenie częstotliwości oddychania, a jeśli zwierzę jest dodatkowo zaintubowane umożliwia krótkotrwałe zatrzymanie akcji oddechowej.

W badaniu klatki piersiowej do celów kardiologicznych zdjęcie powinno być wykonane w fazie maksymalnego wdechu (płuca w pełni wypełnione powietrzem). Zdjęcia wykonane w fazie wydechu mogą utrudniać interpretację, w szczególności zmian w polach płucnych. Standardowo do ustalenia prawidłowej diagnozy wykonuje się co najmniej dwa zdjęcia – w projekcji prawobocznej (zwierzę leży na prawym boku) oraz w projekcji grzbietowo-brzusznej (zwierzę leży na mostku z wyciągniętymi kończynami przednimi przed siebie).

Prawidłowo wykonany radiogram pozwala ocenić dość dokładnie zmianę wielkości serca, zarówno jako całości (tzw. kardiomegalia), jak również i poszczególnych jego części, np. powiększenie komory lub przedsionka. Dodatkowo, gdy zaobserwuje się uogólnione powiększenie całej sylwetki serca należy podejrzewać tzw. wodosierdzie, czyli płyn w worku osierdziowym, który otacza serce. Można również określić czy występuje zastój płucny, czy jest nadciśnienie w naczyniach płucnych, czy jest obrzęk płuc i w jakiej fazie (początkowej czy zaawansowanej). Rentgen klatki piersiowej pozwala również ocenić stan płuc, określić czy występują guzy nowotworowe płuc, czy jest płyn lub powietrze w klatce piersiowej, a także określić czy tchawica jest prawidłowo ułożona, czy ma prawidłowy kształt i światło. Szczególnie ważne jest to u ras typu yorkshire terier, shih tzu, lhasa apso (skłonność do zwężenia tchawicy) lub buldog angielski, boston terrier czy buldog francuski (skłonność do wrodzonego niedorozwoju tchawicy).